Społeczeństwo rotryjskie
W społeczeństwie rotryjskim wyróżnić można podział na dwie zasadnicze grupy:
świeckich i duchownych. Zwykle przewagę liczebną ma grupa duchownych, co wynika z kościelnego charakteru państwa.
Nie należy jednak sądzić, iż władza w całości sprawowana jest przez duchownych. Wszystkie stanowiska państwowe są
dostępne zarówno dla świeckich, jak i duchownych. Wyjątkiem jest urząd
Patriarchy – jako że jest on głową państwa i Kościoła, musi być nim duchowny. Patriarcha wybierany jest przez
kardynałów, obradujących w trakcie
Konklawe - biorą w nim udział zarówno kardynałowie duchowni, jak i kardynałowie honorowi. Obradom przewodniczy Kamerling lub kardynał najstarszy stażem.
Kompetencje i kształt władz Państwa Kościelnego reguluje ustawa zasadnicza:
Bulla Exsurge Domine. Wprowadza ona w Państwie Kościelnym
trójpodział władz, który jednak nie realizuje w pełni założeń Monteskiusza.
Suwerenem bowiem jest Patriarcha i Obywatele;
władza ustawodawcza należy do Signorii Rotryjskiej i Patriarchy;
władza wykonawcza do Kurii Rotryjskiej i Patriarchy;
władza sądownicza do Sygnatury Apostolskiej i Patriarchy. Tym samym Patriarcha bierze udział w sprawowaniu każdego z trzech typów władz, co czyni go
władcą niemal absolutnym.
Jak wspomniano, Patriarcha bierze udział w sprawowaniu władzy ustawodawczej. Czyni to poprzez wydawanie
bulli – aktów prawnych rangi wyższej niż ustawa. Sprawia to, że może znosić dowolne akty prawne i zmieniać je, wyjąwszy jedynie Bullę Exsurge Domine.
Kuria Rotryjska to rząd Państwa Kościelnego. Na jej czele stoi Wicekanclerz, któremu podlegają
Kongregacje:
Spraw Zagranicznych, Kultury i Nauki, Wojny oraz Sprawiedliwości. Zarządzają nimi odpowiednio:
Sekretarz Stanu, Mecenas Patriarszy, Gonfaloniere Wojsk Patriarszych oraz Prefekt Sprawiedliwości. Wszystkie te funkcje dostępne są zarówno dla świeckich, jak i duchownych. Wicekanclerza wybiera i mianuje Patriarcha, zaś Wicekanclerz prosi Patriarchę o powołanie kierowników Kongregacji, co na jego wniosek Patriarcha czyni. Również funkcjonuje urząd Proprefekta, czyli zastępcy Prefekta danej Kongregacji.
Patriarcha także partycypuje w sprawowaniu władzy wykonawczej, na przykład poprzez wydawanie
brewe i motu proprio. Są to dokumenty wykonawcze Patriarchy. Pierwsze dotyczą spraw administracyjnych, drugie zaś nominacji.
Władza sądowniczaw sprawach świeckich leży w gestii
Sygnatury Apostolskiej. Ona ściga przestępców i rozstrzyga na drodze sądowej spory. Jest to pierwsza instancja dla wszelkich spraw. Kierują nią
Trybuni Sygnatury Apostolskiej. Spawami za łamanie postanowień Kodeksu Prawa Kanonicznego zajmuje się
Kongregacja Świętego Oficjum, która szerzej opisana jest w kanonach CIC.
Patriarcha jest z kolei
instancją odwoławczą od wyroków Sygnatury. Dla kardynałów zaś jest jedynym sędzią – oni nie są sądzeni przez Sygnaturę.
Wszelkie inne stanowiska, jak np. Rektor Uniwersytetu Rotryjskiego czy Herold Wielki Rotrii
mogą być obsadzone przez świeckich lub duchownych. Jedynym wyjątkiem są stanowiska stricte kościelne.
Stanowiska Kościelne to w szczególności urzędy
Prymasa – duchownego w randze co najmniej biskupa, który kieruje Kościołem w kraju, który podpisał z Rotrią konkordat. Jeśli kraj podpisuje z Rotrią traktat uznaniowy, Państwo Kościelne reprezentuje w nim
Nuncjusz Apostolski.
Społeczeństwo rotryjskie jest zhierarchizowane. Na czele stoi rzecz jasna Patriarcha, do którego zwracać się należy
Wasza Świątobliwość. Poniżej w hierarchii kościelnej (dla duchownych) stoją:
-
kardynałowie (zwrot
Wasza Eminencjo);
-
arcybiskupi (zwrot
Wasza Ekscelencjo);
-
biskupi (zwrot
Wasza Ekscelencjo);
-
Protonotariusze Apostolscy (tytuł honorowy, zwrot
infułacie);
-
Prałaci Honorowi Jego Świątobliwości (tytuł honorowy, zwrot
monsignore);
-
Kapelani Honorowi Jego Świątobliwości (tytuł honorowy, zwrot
monsignore);
-
kanonicy (tytuł honorowy);
-
prałaci (tytuł honorowy);
-
prezbiterzy (czyli zwykli księża);
-
diakoni (osoby bez nominacji kapłańskiej, często przygotowujące się do jej przyjęcia).
Hierarchia świeckie zaś przedstawia się, po Patriarsze, następująco (podano też odpowiednie zwroty grzecznościowe):
1)
Książę/Księżna -
Wasza Książęca Mość;
2)
Diuk/Duchessa -
Wasza Wysokość;
3)
Markiz/Markiza –
Prześwietny Markiz/Prześwietna Markiza;
4)
Hrabia/Hrabina –
Wielmożny Hrabia/Wielmożna Hrabina;
5)
Baron/ Baronowa –
Szlachetny Baron/Szlachetna Baronowa;
6)
Kawaler/Dama –
Szlachetny Pan/Szlachetna Pani.
Jak widać, zarówno świeccy jak i duchowni mają szerokie możliwości awansu społecznego.
Ważne jest właściwe rozumienie roli duchowieństwa i nominacji kapłańskiej. Zgodnie z ustaleniami Soboru Florenckiego I Kościół Rotryjski, którego głową jest Patriarcha,
NIE PROWADZI PRAWDZIWEJ EWANGELIZACJI! Jego misją nie jest nawracanie w mikroświecie. Kościół Rotryjski ma
przybliżać hierarchię i historię Kościoła Katolickiego oraz
symulować klimat renesansowego Kościoła Katolickiego. Jest to zatem jedynie
fikcja, nie zaś prawdziwy Kościół. Nominację kapłańską uzyskać może
każdy chrześcijanin, niezależnie od przynależności wyznaniowej (to jest: prawosławny, katolik, protestant itd.), który
ukończy zdanym pozytywnie egzaminem
Apostolskiego Seminarium Duchownego (decyzja I Synodu Plenarnego w Pałacu Kwirynalskim). Zwyczajowo musi to być też osoba bezżenna. Duchowni nasi
nie głoszą kazań, nie nauczają, nie głoszą Słowa Bożego – mogą jedynie dyskutować na tematy religijne, rozmawiać, i to prezentując tym samym
wyłącznie swoje własne, osobiste przekonania – nie zaś doktrynę Kościoła.
Kościół Rotryjski nie ma określonej doktryny, nie jest zatem Kościołem w tradycyjnym tego słowa znaczeniu.
