Święto św. Marka Ewangelisty

[Basilio Aldobrandini]

Memoria S. Marci Evangelistæ
Sancta Missa apud Sancte Ioannes Lateransis, die XXV mensis Aprilis AD MMXV



Przed godziną szesnastą dało się słyszeć dzwony Bazyliki św. Jana na Lateranie. Mieszkańcy Świętego Miasta odstawili na bok swe codzienne zajęcia, by przekraczając progi Domu Bożego, mogli wysławiać Imię Najwyższego. Każdy zabrał ze sobą gałązkę z drzewa figowego, symbolizującą patrona dzisiejszego dnia - św. Marka Ewangelistę.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=1Ecj2VChOIY[/youtube]

Oczom wiernym powoli zaczął ukazywać się orszak. Wszyscy wstając, odwrócili swe oczy ku krucyferariuszowi, niosącemu złoty krzyż. Za nim podążają ministranci. Dalej można zauważyć przedstawicieli wszystkich urzędów duchowieństwa. Ku ołtarzowi kroczy również diakon, niosący Ewangeliarz wysadzany drogocennymi kamieniami i oprawiony w czerwony safian. Trzyma go ponad głową przypominając, iż Mądrość Boża przewyższa Jego sługi. Na końcu orszaku pod baldachimem, na złotym tronie i w czerwonej kapie, wierny lud ogarnia swym wzrokiem postać Jego Świątobliwości Aleksandra IV, który również trzyma ogromną gałązkę z drzewa figowego. Błogosławiąc swe owce, ceremonialnym krokiem zmierza ku altarium, by tam sprawować Najświętszą Ofiarę. Cały pochód z dwóch stron otaczają Żołnierze Apostolscy. Ową błogą ciszę przerywa chór, który dął śpiewać uroczystą pieśń. A głosy te rozbrzmiały w chwili, gdy progi świątyni przekroczyły relikwie św. Marka Ewangelisty.



[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=lfwuZaf6WXw&list=PLk9RFxsLmqHNFcPY75lJjbL9K9sU5B8T6&index=4[/youtube]

Relikwiarz postawiono na specjalnie przygotowanym wcześniej stole, wyścielonym czerwonym welwetem i przyozdobionym kwiatami, których woń dociera do nozdrzy nawet tych, którzy stoją poza murami świątyni.
Teraz oczy wiernych znów zwrócone są na Jego Świątobliwość, który w asyście kilku diakonów przywdziewa odpowiednie szaty, a na koniec Jego głowę przyozdabia drogocenna mitra i wykonany specjalnie na tę uroczystość pastorał z drzewa figowego. Po tym wydarzeniu rozpoczyna się Msza św., podczas której asystują Patriarsze biskupi i niższe duchowieństwo.

Aleksander IV po zakończonym nabożeństwie, udaje się na czarno-złotą gotycką ambonę, by przemówić do zgromadzonych wiernych tymi słowami:

[Aleksander IV]

Fratelli e sorelle carissimi,

Kościół Święty – Matka Nasza, w ostatnich miesiącach raniony był wieloma dotkliwymi ciosami, przez co Jego reputacja, prestiż i wiarygodność zostały podważone. Obowiązkiem Naszym, jako Biskupa Powszechnego jest temu przeciwdziałać i dążyć do odnowy tego, co zostało zniszczone.

Stolicą i ostoją Kościoła jest Państwo Kościelne Rotria, które ze swego pierwotnego założenia ma tworzyć azyl, dla spokojnego i statecznego funkcjonowania Owczarni Pana. W naszym odczuciu wymaga ono naprawy. Dlatego też zapowiedzieliśmy w marcu zwołanie Soboru Powszechnego. Dziś pragniemy wieść tę oficjalnie rozgłosić i zaprosić nań wszystkich wiernych synów i córy Kościoła.

Ogłaszamy zatem wszem i wobec, iż Sobór Powszechny rozpocznie się 2 maja, we wspomnienie św. Atanazego Wielkiego, doktora Kościoła, we Florencji, od uroczystej inauguracji, której osobiście będziemy przewodniczyć. Ojcowie Soborowi, będą debatować nad nowym systemem prawnym Państwa Kościelnego, nad którym od jakiegoś czasu, według naszych szczegółowych instrukcji pracuje Jego Eminencja kardynał Aldobrandini. W czasie obrad, zreformowane zostanie Państwo Kościelne, a Kościół Rotryjski uzyska nowe oblicze, dzięki podkreśleniu dobrych tradycji i uzupełnieniu brakujących przepisów. Obrady zakończone zostaną w Bazylice Laterańskiej uroczystą proklamacją III Państwa Kościelnego Rotria i potwierdzeniem prawowitości sukcesji apostolskiej, trwającej niezmiennie od lat.

Do czasu inauguracji Soboru, Kuria Rotryjska pracować będzie nad planem prac i przebiegiem obrad, zaś w dniu jutrzejszym ukaże się stosowna bulla zwołująca oficjalnie Sobór Powszechny.

Na najbliższy czas, niech Ojciec Niebieski ma Nas w swojej opiece.

Apostolskim pozdrowieniem,
(+) Alexander IV P.M.

[Basilio Aldobrandini]

Po zakończeniu mowy, Patriarcha zdejmuje ceremonialne szaty, przywdziewa strój chórowy i w otoczeniu dwóch biskupów, którzy wcześniej nałożyli na siebie koronkowe komże, udaje się na przygotowany już drogocenny, metalowy klęcznik. Pada przed relikwiami świętego Marka Ewangelisty. Swe łokcie opiera na przykrytym kaszmirową poduszką pulpicie, a twarz na chwilę znika w dłoniach Jego Świątobliwości. Następnie składa je do modlitwy i pochyliwszy głowę do przodu, pozostaje w postawie klęczącej i modli się przez dłuższą chwilę. Wraz z nim klęczy cały wierny lud, który wyprasza dla siebie łaski.

Po skończonej modlitwie formułuje się procesja, która podąża do zakrystii. Patriarcha odchodząc, błogosławi wierny lud, trzymając w swej prawej dłoni gałązkę z drzewa figowego.