Wien, den 24. Oktober 2014

Do Jego Eminencji
Juana Lorenzo de Medici y Zepa
Sekretarza Stanu Stolicy Apostolskiej

Österreichisch-Ungarische Monarchie
Osztrák-Magyar Monarchia

Wasza Eminencjo,

Monarchia Austro-Węgierska również ubolewa nad faktem, iż została zmuszona wypowiedzieć Konkordat z Państwem Kościelnym Rotria, zwłaszcza że stosunki pomiędzy naszymi Państwami przez wiele lat układy się wielce pomyślnie, a oba Kraje były partnerami na arenie międzynarodowej.

Tym bardziej zasmuca nas fakt, iż w taki bliskim Narodom Monarchii Państwie doszło do  pozbawienia władzy legalnie ustanowionego Regenta, zaś w jego miejsce uzurpował dla swej osoby władzę Pan Tomasz Mancini, który to został ekskomunikowany i wydalony z kraju za pontyfikatu Jego Świątobliwości Piusa IV.

Niezwykle smutnym jest dla nas także fakt, iż część Społeczeństwa Państwa Kościelnego zaakceptowała zaistniałą sytuację. Monarchia Austro-Węgierska nie może uznać Ekscelencji Cosimo de Medici za legalnie panującego Patriarchę Państwa Kościelnego Rotria, z uwagi na to, iż konklawe, które odbyło się w ramach trwającego Soboru Laterańskiego VI, zostało przeprowadzone wbrew ustanowionemu prawu.

Monarchia Austro-Węgierska wyraża ubolewanie, iż została zmuszona przypomnieć Społeczeństwu Państwa Kościelnego, że zgodnie z wolą ostatniego legalnie wybranego Patriarchy, suwerenną władzę w Państwie, w momencie Jego śmierci, pełni naznaczony przez Niego Regent i to On zobowiązany jest wybrać skład Kolegium Kardynalskiego, które następnie dokona wyboru nowego Patriarchy.

Niezwykle niepokojącym jest również fakt, iż uzurpatorska Rada Regencyjna oraz Ekscelencja Cosimo de Medici, po nielegalnym wyborze jego Osoby na Tron Apostolski, kierowali się w swojej polityce metodami, które mają miejsce jedynie w krajach, w których panuje totalitarny lub zbliżony do niego ustrój. Mowa tutaj o łamaniu jednego z podstawowych praw obywatelskich zagwarantowanych w Bulli Exsurge Domine - prawa do wolności myśli oraz głoszenia swoich poglądów.

Wobec powyższego Monarchia Austro-Węgierska nie może uznać Ekscelencji Cosimo de Mediciego za legalnie wybranego i panującego Patriarchę Państwa Kościelnego Rotria. Jednocześnie wyrażamy nadzieję, że Ekscelencja de Medici okaże, iż zależy Mu na dobru Rotrii i pokieruje działaniami tak, by władza w Państwie Kościelnym została wybrana w sposób zgodny z obowiązującym prawem.

Na końcu Cesarskie i Królewskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych pragnie przypomnieć Stronie Rotryjskiej, iż Monarchia Austro-Węgierska nigdy nie była członkiem Kościoła Rotryjskiego, co  w konsekwencji oznacza, iż nie mogła tegoż Kościoła opuścić.

Z wyrazami estymy,
(-) Karl Nicolaus Erzherzog von Habsburg-Lothringen, m. p.
Cesarski i Królewski Minister Spraw Zagranicznych

Kiedy Patriarcha Pius IV wraz ze swoim Dworem odprawiał wieczorne nieszpory w kaplicy Pałacu Laterańskiego do bram Apostolskiego Miasta Rotria zbliżały się oddziały reformatorów i wrogów Ojczyzny z Fiesole. Klasztor stał się w ostatnim czasie siedzibą ruchu wywrotowców z Tommaso Mancinim, Guliano Montinim (który potajemnie wrócili z wygnania) oraz Alessandro Farneze (dawny kardynał Lorenzo de Medici, który po swojej abdykacji i upozorowaniu śmierci zaszył się gdzieś w Toskanii) na czele. Buntownicy przejęli hasła do systemów informatycznych Państwa Kościelnego i tym perfidnym czynem uzyskali przewagę nad lojalistami.




 Po modłach Ojciec Święty przyjął na prywatnej audiencji Eminencję Kamerlinga Cesare Francesco de Medici oraz Ekscelencję Pio Facibeniego. Kardynał wystosował do Biskupa Rotrii prośbę o możliwość przysposobienia Markiza do familii Medyceuszy. Patriarcha z ojcowską troską zezwolił na adopcję i pobłogosławił im. Wówczas buntownicy forsowali już mury miejskie i przedzierali się do centrum. Dzielne oddziały Gwardii Apostolskiej broniły się, ale buntownicy byli liczniejsi – ich trzon stanowili rządni krwi najemnicy. Szli oni pod znakiem węgielnicy oraz cyrkla - służyli odrodzonym siłom masońskim.




 Kiedy Patriarcha, kardynał oraz biskup dowiedzieli się o tym ataku udali się tajnym przejściem do Bazyliki Laterańskiej i zaczęli gorliwie modlić się przy głównym ołtarzu. Kiedy reformatorzy przełamali kordon gwardzistów i wdarli się do Arcybazyliki duchowni śpiewali suplikację. Pomimo bohaterskiego poświęcenia żołnierzy Gwardii Szlacheckiej Jego Świątobliwość Pius IV, Jego Eminencja Cesare de Medici oraz Jego Ekscelencja Pio de Medici polegli. Zbezczeszczono także święte mury kościoła. Później nadeszły rezerwy Gwardii pod wodzą Karla Habsburga i chwilowo wyparły buntowników z centrum Miasta Rotria. Jego Cesarska i Królewska Wysokość zabrał ciała duchownych, przetransportował do Wiednia, po czym zorganizował pogrzeb w Kościele Kapucynów w Wiedniu.

Testamentum

My, Pius, z łaski Stwórcy i Pana Naszego Biskup Rotrii, Wikariusz Chrystusowy, Następca Księcia Apostołów, Ojciec Królów i Książąt, Najwyższy Kapłan Kościoła Powszechnego, Suweren Państwa Kościelnego Rotria, Sługa Sług Bożych etc. etc. etc.
wolnymi będąc od wszelkich nacisków, a w pełni świadomymi na ciele i umyśle pozostając, spisujemy niniejszym naszą ostatnią wolę.

1° Ustanawiamy przeto syna naszego umiłowanego Karola Mikołaja następcą naszym i księciem Mediolanu.

2° Majątek nasz w Państwie Kościelnym Rotria jak i w Monarchii Austro-Węgierskiej powierzamy synowi naszemu Karolowi do rozporządzania.

3° Wszelkie dzieła sztuki, znajdujące się w naszych posiadłościach oddajemy pod zarząd Filharmonii Wiedeńskiej.

4° Pragniemy, by nas pochowano w Kościele Kapucynów we Wiedniu, aby ciało nasze spoczęło przy ojcach naszych w umiłowanej nam Monarchii Austro-Węgierskiej.

Aby przeto jasnością się stało, ustanawiamy wykonawcą naszej woli syna naszego Karola Mikołaja Habsburga. Powierzamy mu powiadomić rodzinę Habsburgów, cośmy tutaj zapisali, a także zobowiązujemy do stania na straży godności naszego imienia i ciała, jak długo siły z nadania Stwórcy mu na to pozwolą.

Datum Rotriae, apud S. Paulum, die XIV, mensis October, anno Domini bis millesimo quattuordecimo, Pontificatus Nostri primo.

/-/Sanctitas Vestra Pius IV
Pontifex Maximus et Servus Servorum Dei,
Patriarcha et Episcopus Rotriae, etc.

Testamentum

Ja, Kardynał Kościoła Świętego Cesare Francesco książę de Medici, będąc w pełni zdrów na duszy i ciele, w ostatnich chwilach mego życia poświęcam się Panu i Stwórcy memu. Spisuję dla potomnych mą ostatnią wolę.

W tym testamencie pragnę podziękować wszystkim, którzy wspierali moją drogę w hierarchi Kościoła. W mych czynach dla Świętego Kościoła, diecezji i Złotego Tronu, a sam rządząc jako Pius III wspierając moją apostolską misję. Tym samym przepraszam najmocniej tych, których zraniłem.

Mój majątek Wielkiego Księstwa Toskanii, oddanego mi przez Ojca naszego Lorenza de Medici oddaję pod zarząd następnego Patriarchy Rotrii. Klasztor mój umiłowany na Monte Cassino oddaję Siostrom zakonu Szarytek, aby objęły go swą matczyną opieką. Dzieła sztuki i podarki oddaję do Muzeum Narodowego, aby tam swe miejsce znalazły.

Dziękuję Bogu Wspaniałemu za dar życia, którym mnie obdarzył w Państwie Kościelnym i pragnę, by moje ciało pochowano w kościele na Monte Cassino.

Dano w klasztorze na Monte Cassino dnia 8 września MMXIV AD

(-) Caesar Franciscus de Medici
Magni Ducis Tusciae

Testamentum

Ja, Biskup Świętego Kościoła Pius Maria markiz Facibeni, będąc zdrowym na umyśle i ciele spisuję ten o to testament, który dla pokoleń przyszłych pamiątką po mnie będzie.

W ostatnich mych słowach pragnę podziękować tym, którzy wspierali mnie w mej pracy na rzecz Państwa Świętego Rotria oraz dopomagali w różnych pomysłach rozwoju. Nie będę imiennie dziękować wszystkim, choć najbardziej pragnę podziękować Eminencji Cesaremu de Medici, który każdego dnia roztaczał nade mną swą opiekę wspomagając we wszystkich działaniach. Dziękuję Ojcu Świętemu Piusowi, który powołując mnie na urzędy i nobilitując pozwolił rozwijać Naszą Ojczyznę. Dziękuję też Panu, Bogu w Trójcy Jedynemu za dar życia, którym mnie obdarzył. Pragnę przeprosić wszystkich, których nie chcąc uraziłem, a także obiecując swych postanowień nie wykonałem. Niestety słodki pocałunek śmierci wszystko zerwał.

Choć mój majątek nie był wielki, pragnę ofiarować wszystkie instrumenty muzyczne zgromadzone w moich komnatach Pałacu przekazać na rzecz chóru Cantores Lateransis, wszystkie zaś dzieła sztuki oddaję do Muzeum Narodowego, by tam mogły służyć. Swe mieszkanie we Ferrarze, wraz z dobytkiem tamtejszym oddaję księdzu Vincenzo di Santo Stefano, a pieniądze ulokowane na koncie oddaję księdzu Ksaweremu van Berden.

W swej ostatniej woli pragnę także poprosić o godne pochowanie mego ciała w najbliższej memu sercu Bazylice św. Jana, zaś serce me proszę wstawić w specjalną tumbę w kaplicy w Monte Cassino.

Dano w klasztorze na Monte Cassino, dnia 12 września MMXIV AD

(-) Biskup Pio Maria markiz Facibeni

Imię i nazwisko: Károly Kanzler
Wirtualne miejsce zamieszkania: w Monarchii Austro-Węgierskiej - Preszburg, w Państwie Kościelnym Rotria - Mediolan
Obywatelstwa państw obcych: austro-węgierskie, węgierskie

Oświadczam, iż nie sprawuję funkcji rządowych w żadnym państwie obcym.

(-) Károly főur Kanzler

Wasza Świątobliwość,

uprzejmię proszę o zawieszenie pełnienia posługi kapłańskiej przez moją osobę na czas nieokreślony.

(-) x. Károly főur Miklós

Wprowadzenie

Wielu zastanawiać się może, cóż wspólnego mają ruchy husyckie, z reformą Kościoła przeprowadzoną w okresie (realnego) Soboru Watykańskiego II. Wystawa ta stworzona została, by pokazać, iż idee wprowadzone w życie w latach 60. ubiegłego wieku, nie są pomysłami nowymi, a powstały już na samym początku reformacji, w wieku XV.



Powstanie Husytyzmu

Idee, którymi kierowali się Husyci, którzy, nota bene, byli organizmem niezwykle złożonym, zainspirowane zostały działalnością, przede wszystkim kaznodziejską, Jana Husa, od nazwiska którego ruch wziął swoją nazwę. Postulował on:

- wprowadzenie języka czeskiego jako języka sprawowanej liturgii na terenie Królestwa,
- udzielania Komunii wiernym pod dwiema postaciami,
- powrót do zasad pierwszych chrześcijan.



Jan Hus na obrazie XVI-wiecznego malarza


Hus odrzucał także autorytety kościelne oraz kościelne instytucje ekskomuniki i absolucji (rozgrzeszenia). Był zwolennikiem uznania Biblii za jedyne źródło wiary, Chrystusa jako Głowy Kościoła oraz teorii predestynacji - pod tym względem jego nauczanie bliższe było późniejszym ruchom protestanckim w Niemczech i Szwajcarii.

Początkowo, to jest za życia Jana Husa, Husytyzm był ruchem o charakterze wyłącznie religijno-reformatorskim, jednakże po jego śmierci, w wyniku spalenia na stosie przez Sobór w Konstancji (zwołany przez Antypapieża Jana XXIII pod naciskiem Zygmunta Luksemburskiego), Husyci przerodzili się w szerszą koncepcję polityczno-religijną, która rychło została wcielona w życie.

Na ruch husycki składało się wiele grup (w tym Utrakwiści i Taboryci - będący tematem niniejszej wystawy) co prowadziło do licznych rozbieżności w celach i nauczaniu. Jednakże wszystkie odłamy stosowały się do "Czterech artykułów praskich", zebranych przez czeskie duchowieństwo w latach 1417-1420; zawarto w nich następujące żądania:


1. Prawo do swobodnego głoszenia Słowa Bożego,
2. Przywrócenie Komunii pod dwiema postaciami dla świeckich,
3. Odebranie duchowieństwu władzy świeckiej i sekularyzacja dóbr kościelnych,
4. Karanie za grzechy śmiertelne przez władzę świecką.



Wojny husyckie i ich konsekwencje

Okres ten (1419-1436) w historiografii europejskiej rozpatrywany jest często w kontekście militarno-politycznym, co z resztą nie dziwi, ze względu na wiele innowacji, przede wszystkim taktycznych, które zostały zapoczątkowane wówczas na dużą skalę. Jednakże z punktu widzenia tej wystawy istotnym aspektem są raczej następstwa toczonych działań militarnych. Ciężko jednak o nich mówić nie wspominając krótko o samym konflikcie.
Warto wspomnieć zwłaszcza o trzech etapach wojen husyckich, które możemy zakwalifikować jako:

• Etap I - pięć krucjat cesarsko-papieskich wymierzonych przeciwko husytom i wyprawy husyckie na Śląsk, Słowację oraz Niemcy

     

Chorągwie husyckie

• Etap II - wyprawa polsko-husycka przeciw Krzyżakom

Husyci nad Bałtykiem (Hugo Schüllinger)

• Etap III - rozłam w ruchu husyckim. Utrakwiści zawierają w 1434 roku ugodę z katolikami i zwracają się przeciwko dotychczasowym sojusznikom, tj. reszcie wojsk husyckich, którym przewodzili Taboryci - najbardziej radykalna grupa wśród całego ruchu. Dochodzi do bitwy pod Lipanami, zwycięskiej dla połączonych sił katolicko-utrkawistycznych.

Bitwa pod Lipanami (Josef Mathauser)



Bezpośrednimi następstwami wojen były dwa wydarzenia: koronacja Zygmunta Luksemburskiego na króla Czech oraz zawarcie tzw. kompaktatów praskich, czyli ugody pomiędzy Utrakwistami a Soborem Bazylejskim i Zygmuntem Luksemburskim. Umowa zapewniła im:

- autonomię Kościoła husyckiego,
- Komunię pod dwiema postaciami,
- sprawowanie liturgii w języku czeskim,
- wybór arcybiskupa praskiego przez czeski sejm.

Warto też tutaj wspomnieć, że kompaktaty nie uzyskały sankcji Piusa II w roku 1462, co wywołało powstanie Utrakwistów, które zakończyło się ugodą kutnohorską w 1485 roku.

Taboryci nie zgadzali się jednak na pokój, ponieważ odrzucali władzę papieża i hierarchii kościelnej oraz chcieli rozpowszechnić swoją wiarę w całej Europie. Ruch taborycki przetrwał we wschodnich Czechach, gdzie znalazł się pod polityczną opieką Jerzego z Podiebradów (późniejszego króla Czech).



Jerzy z Podiebradów


W 1457 roku pod wpływem nauk Piotra Chelczyckiego w Kunvaldzie koło Ujścia nad Orlicą przekształcił się w chrześcijańską gminę żyjącą według utopijnych idei, a od 1467 roku po synodzie w Lhotce pod Rychnovem w niezależny od utrakwistów i katolików kościół z własną hierarchią duchowną pod nazwą Jednota Braci Czeskich.



Podsumowanie

W czasach współczesnych Husyci, w zbiorowej świadomości, funkcjonują głównie jako "heretycy" oraz "czeski ruch narodowy". Ciężko im jednak odmówić sukcesu (w obliczu którego te "łatki" są fałszywe i wynikają po prostu z niewiedzy), do którego przyczyniły się grupy: zarówno umiarkowana (kierowana przez Utrakwistów), która negocjowała zmiany, jak i radykalna (której przewodzili Taboryci), która z kolei kierowała działaniami zbrojnymi, bez których późniejsze zmiany nie miałby szans wejść w życie.

Nie dosyć, że postulaty Husytów (dokładnie grupy umiarkowanej) zostały częściowo zrealizowane w już w wieku XV, to na dodatek wszystkie cztery artykuły praskie znalazły swoje odzwierciedlenie w nauczaniu Soboru Watykańskiego II. Można więc postawić tezę, iż ruchy Utrakwistów i Taborytów przyczyniły się pośrednio do (realnych) pozytywnych zmian w Kościele katolickim w XX wieku.

Imię: Károly

Nazwisko: Miklós

Wirtualne miejsce zamieszkania: Budapeszt, Florencja

Obywatelstwa państw obcych: austro-węgierskie, węgierskie

Funkcje rządowe w państwach obcych: Cesarski i Królewski Minister Spraw Wewnętrznych

Szanowni Rotryjczycy,

obecnie w Monarchii trwa reaktywacja Donau Bundesligi - bezpośredniej spadkobierczyni Monarchie Bundesligi i Donau Premier Ligi. Jednymi warunkami uczestnictwa w rozgrywkach jest bycie zarejestrowanym na terenie Monarchii, czego dokonało z resztą w ostatnim czasie (i nie tylko) wielu rotryjskich duchownych w związku z trwającym Soborem, a także osadzenie swojego klubu w realiach austro-węgierskich, tj. ulokowaniem go na terenie Austro-Węgier. Zachęcam więc do zgłoszeń i wspólnej gry!

Wszystkie szczegółowe informacje znajdują się na stronie Monarchii, w tym wątku: http://austro-wegry.org/forum/viewthread.php?forum_id=69&thread_id=1990

Po niemal trzymiesięcznym okresie obowiązywania w Austro-Węgrzech stanu wyjątkowego (który na cały szczęście już się skończył) w Monarchii odbyły się wybory do Izb Parlamentów - w Austrii do Izby Delegatów, na Węgrzech do Izby Poselskiej. Tym razem obywatele nie głosowali jednak na trzy- a na dwuosobowe składy obu izb. Zmiana podyktowana jest problemami aktywnościowymi mikronacji, które nie ominęły też Monarchii. O sprawach Austrii wolą wyborców decydować będą Kedyw Patryk Labacki i JCKW Franz Josef von Habsburg, zaś na Węgrzech w sejmowych ławach zasiądzie obecnie pełniący obowiązki Prezydenta Ministrów JCKM Victorio Mortuus i moja skromna osoba.

Na całe szczęście ostatnimi czasy można zaobserwować masowy napływ "świeżej krwi" (zwłaszcza do Rotrii, czego gratulujemy i trochę zazdrościmy ), więc sądzę, że polskie mikronacje Kontynentu Wschodniego są na dobrej drodze do odbudowy dawnej świetności. Najlepszym przykładem tego są właśnie Rotria i MAW, które nie wyróżniają się tylko aktywnością, ale także doskonałą współpracą między państwami, z czego Monarchia bardzo się cieszy i liczy na jej dalszą owocną kontynuację .